Arthur Koestler
Arthur Koestler
Soğuyorum Cynthia. Bir suyum:
Yüzü
yansıyor tek bir an, yitik
oğulun: eli uzandı uzanacak
kapı tokmağına baba evinin. Tül
perde de aralanıyor sanki: sesi de
yankılanıyor hâlâ duvar
saatinin: paslanıyormuş
gibi köhne bir gemi.
Zamanlar
tükendi Cynthia: Gidişimin
yolunda dönüşümün ayak izleri. Giz
nasıl da basit: Her yaşam
bir adanış
Çaresiz adanışlar,
soylu adanışlar: Zerket
kösnünü ey beden diyor umutsuz,
bir ağu ol, onulma. General
Milan Astray: “A bajo la
inteligencia,
viva la muerte.”
Zamanı kuran
acılar Cynthia. Bellek
sürüyor izini yenilginin. Kül
harlanıyor: Malaga düştü. Kar
bir ağıt gibi. “Kesilirken donmuş
ayak parmakları anarşist
hastanesinde, Marseillaise’i
söylüyor bir Cumhuriyetçi.” Unamuno da
yanıtlıyor generali: “Aydınların
tapınağı burası, başrahibim ben de.”
Sesim Cynthia: Her yaşam
bir adanış tarihe
not düşmenin çok yolu var:
Romancı Ernst Weiss: Veronal
Oyun yazarı Walter Hosenclever: Jilet
Gazeteci Kayser: Striknin
Yazar Walter Benjamin: Uyku Hapı
Ah Gece-ana: Koynun
nasıl da kalabalık. Buluşuyor
yitik çocukların, gölgesinde
zeytinliğin. Biroluş ve ayrılış
tebessüm ve gözyaşı. Gül
ve toprak: Gizin
kapandığı ve açıldığı yer.
Zamanlar
aşıldı Cynthia. Buldum mu
yitirdim mi? Gözlerimi alıyor
uzakta bir yangın gibi,
çiçeklenmiş badem. Aynı anda da
Berlin’de, Paris’te, Budapeşte’de
Madrit’te iniyorum trenden.
Kentler:
Sizde yaşadım ölümümü
ve özgürlüğümü. Onlar
lav akıntılarıdır Cynthia,
çınlarlar
tipinin içindeki umutsuz ses
gibi.
Benimdi bu yaşam: Doğrularını da
kutsarım, yanlışlarını da. Hem kuzuydum
çünkü hem çoban. Hükmümü
beklerken hücremde, bir maytap
gibi patlarken şenlikte: sadece tutundum
çığlıklara ve öpüşlere.
Direndim ve korktum.
Sanki senin elinle yazmıştım
Cynthia: “Ölmek
kişiyi aşan bir ülkü
uğruna olsa bile, daima kişisel
ve özel bir sorun.”
Birlikte kapatıyoruz
zamanın kitabını. Kederin
diliyle de konuşuyor gözlerimiz
tansığın diliyle de. İnsan
Cynthia, seçtiğinden başka
ne ki? Tek bir cümleyiz
sonunda:
“Ecce Heros değil, Ecce Homo.”
Ahmet Oktay
Soğuyorum Cynthia. Bir suyum:
Yüzü
yansıyor tek bir an, yitik
oğulun: eli uzandı uzanacak
kapı tokmağına baba evinin. Tül
perde de aralanıyor sanki: sesi de
yankılanıyor hâlâ duvar
saatinin: paslanıyormuş
gibi köhne bir gemi.
Zamanlar
tükendi Cynthia: Gidişimin
yolunda dönüşümün ayak izleri. Giz
nasıl da basit: Her yaşam
bir adanış
Çaresiz adanışlar,
soylu adanışlar: Zerket
kösnünü ey beden diyor umutsuz,
bir ağu ol, onulma. General
Milan Astray: “A bajo la
inteligencia,
viva la muerte.”
Zamanı kuran
acılar Cynthia. Bellek
sürüyor izini yenilginin. Kül
harlanıyor: Malaga düştü. Kar
bir ağıt gibi. “Kesilirken donmuş
ayak parmakları anarşist
hastanesinde, Marseillaise’i
söylüyor bir Cumhuriyetçi.” Unamuno da
yanıtlıyor generali: “Aydınların
tapınağı burası, başrahibim ben de.”
Sesim Cynthia: Her yaşam
bir adanış tarihe
not düşmenin çok yolu var:
Romancı Ernst Weiss: Veronal
Oyun yazarı Walter Hosenclever: Jilet
Gazeteci Kayser: Striknin
Yazar Walter Benjamin: Uyku Hapı
Ah Gece-ana: Koynun
nasıl da kalabalık. Buluşuyor
yitik çocukların, gölgesinde
zeytinliğin. Biroluş ve ayrılış
tebessüm ve gözyaşı. Gül
ve toprak: Gizin
kapandığı ve açıldığı yer.
Zamanlar
aşıldı Cynthia. Buldum mu
yitirdim mi? Gözlerimi alıyor
uzakta bir yangın gibi,
çiçeklenmiş badem. Aynı anda da
Berlin’de, Paris’te, Budapeşte’de
Madrit’te iniyorum trenden.
Kentler:
Sizde yaşadım ölümümü
ve özgürlüğümü. Onlar
lav akıntılarıdır Cynthia,
çınlarlar
tipinin içindeki umutsuz ses
gibi.
Benimdi bu yaşam: Doğrularını da
kutsarım, yanlışlarını da. Hem kuzuydum
çünkü hem çoban. Hükmümü
beklerken hücremde, bir maytap
gibi patlarken şenlikte: sadece tutundum
çığlıklara ve öpüşlere.
Direndim ve korktum.
Sanki senin elinle yazmıştım
Cynthia: “Ölmek
kişiyi aşan bir ülkü
uğruna olsa bile, daima kişisel
ve özel bir sorun.”
Birlikte kapatıyoruz
zamanın kitabını. Kederin
diliyle de konuşuyor gözlerimiz
tansığın diliyle de. İnsan
Cynthia, seçtiğinden başka
ne ki? Tek bir cümleyiz
sonunda:
“Ecce Heros değil, Ecce Homo.”
Ahmet Oktay
Hiç yorum yok: