Birhan Keskin - Ece Temelkuran

..Artık o patırtı bitti..
Vücutların orasını burası parça parça algılayıp her birini ideal ölçülere eriştirmek için kendi vücudundan nefret edermiş gibi davrananların mevsimiydi yaz, gitti..
Kendinden uzaklaşmak için insan enflasyonuyla yaşayan, zamanı tıka basa kalabalıklarla dolduran insanların zamanıydı o, sona erdi..
_Kış salyangozların zamanı;
Kendine dönüp kendinin ılığında şefkati bulmayı becerenlerin..
_Kış kuğuların zamanı;
Kendi boynunu kendine yatırmayı bilenlerin..
Dışarıdan “fizıbıl” görünmeyebilir bu haller. Ama durgunluk, demlenme zamanıdır insanın, bir tür olgunlaşma süresi..
_Kış o durgunlukların yatağıdır;
Yazdan daha hızlı büyütür insanı..
Bol bulamaç güneş ışığının değil, efendi aydınlıkların mevsimi..

..Camlı yerlerde oturmalı insan yağmurlar başladığında..
Hafif hafif bakmalı kendine..
Eski dükkanların radyoları gibi bir ton tutturmalı iç sesinde..
Herkesin yazın gidip gürültülediği yerlere gitmeli; Adalara Modalara şimdi bir bakmalı..
-Yalnız parklardaki ıslak oyun bahçelerinde kırmızı daha parlak olur yağmurdan sonra, oralarda bir sigara yakmalı-..
Mümkünse tabii, bu kış artık sigarayı bırakmalı..
Yüksek yerlere çıkıp şehrin yağmura açtığı yerlerini izlemeli..
“ Deniz gibidir gökyüzü ” der şarkı, esasında gökyüzü gibidir deniz;
Grileşen denizin kenarından geçmeli..
Martılar neden uçmakta inat eder yağmurda..? Bunu bir yerden sormalı..
Kış geldi, bu kışı boş bırakmamalı..!

Kış (tekrar) gelmişti.
İçerilere, yaza benzeyen sıcak odalara, camlarından damlalar süzülen pencere arkalarına geri çağrılmıştık..
Kıştı; büyük sessizliğiydi dünyanın..
Neden, sebep, özlem, isyan tanımazdık..
..
Ne kıştan yakınacak, ne yazı özleyecek sebebim vardı..
..
Hayattı;
Hâlâ yekpâreydi.
Kış gelmişti işte ve biz içeriye çağrılmıştık..

Birhan Keskin - Ece Temelkuran